Gliszczyński w sobie właściwy i niepowtarzalny sposób tworzy zatem tkankę malarstwa, która dochodzi do głosu szczególnie w ostatnich obrazach, mających swoją premierę na wystawie w galerii SZOKART w Poznaniu. Jest w tych dziełach gąbczastość, wilgotność czy jakby lepkość. W wyniku żmudnego i precyzyjnego nanoszenia kolejnych warstw „tłustej” enkaustyki, powstającej na bazie podgrzanego wosku, wyłaniają się kompozycje o żłobionych powierzchniach. W każdym wgłębieniu odsłania się – jak stratygrafia w ramach geologii – każda kolejna warstwa nałożonej wcześniej farby.

Gliszczyński w sobie właściwy i niepowtarzalny sposób tworzy zatem tkankę malarstwa, która dochodzi do głosu szczególnie w ostatnich obrazach, mających swoją premierę na wystawie w galerii SZOKART w Poznaniu. Jest w tych dziełach gąbczastość, wilgotność czy jakby lepkość. W wyniku żmudnego i precyzyjnego nanoszenia kolejnych warstw „tłustej” enkaustyki, powstającej na bazie podgrzanego wosku, wyłaniają się kompozycje o żłobionych powierzchniach. W każdym wgłębieniu odsłania się – jak stratygrafia w ramach geologii – każda kolejna warstwa nałożonej wcześniej farby.

Gliszczyński długo celebruje powstawanie każdego z obrazów, podgrzewa wosk, wdycha jego zapach, miesza z farbą, nakłada plastyczną materię grubo i obficie na powierzchnie poszczególnych obrazów, zasłaniając je, by potem w procesie drążenia ponownie odsłaniać piętrzące się warstwy. To bliski medytacji proces kiełznania emocji i zaprzęgania ich do ścisłej współpracy w kreowaniu pożądanych form. To głębokie wglądy w naturę malarstwa”.