O twórczości artysty Małgorzata Marszałł powiedziała:

„Rafał Olbiński często porównywany jest z wybitnym przedstawicielem surrealizmu, jakim był belgijski malarz René Magritte, ale on sam wspomina o wielu innych malarzach, którzy mają na niego wpływ. Artyści, których twórczość stanowi dla niego inspirację to: Michał Anioł, Francisco Goya, William-Adolphe Bouguereau, Eduard Manet, Paul Delvaux.

Znaczenie dzieł Olbińskiego wykracza daleko poza surrealizm, w którym podstawowym założeniem była przypadkowość zestawień, tworząca nowy język sztuki. U Olbińskiego natomiast nic nie jest przypadkowe. Pojawiające się w obrazach postaci i przedmioty są ustawione w bardzo przemyślany sposób, niczym aktorzy i rekwizyty na scenie. Wszystkie elementy obrazów mają uruchomić wyobraźnię i skojarzenia oraz są pretekstem do tworzenia własnych opowieści przez oglądającego. Artysta przenosi widzów do idyllicznej krainy pełnej bukolicznych krajobrazów, pięknych kobiet i klasycznej architektury. W tej krainie panują spokój i piękno, które są niczym koło ratunkowe przed agresją i brzydotą otaczającej nas rzeczywistości. Jednocześnie krajobrazy te są nierzeczywiste, zniekształcone – drogi wzbijają się niczym dywany, drzewa przybierają kształt ptaków, a ptaki – drzew, dzień i noc a także ziemia i niebo przenikają się ze sobą. Chociaż zabiegi te wywodzą się z tradycji surrealistycznej, nie ma w nich zasadniczego dla tej tradycji elementu egzystencjalnego niepokoju. Olbiński stara się zauroczyć widzów i przenieść ich do świata oczyszczonego z niepokojów czy rzeczy niewygodnych, do bezpiecznego, onirycznego azylu. O ile zafascynowani psychoanalizą historyczni surrealiści wydobywali na wierzch tłumione w mieszczańskim społeczeństwie aspekty seksualności, o tyle Olbiński działa odwrotnie – seksualność wygładza i estetyzuje”.